Algunha visión máis

APRENDENDO SOBRE A VIDA DE VIDAL BOLAÑO A TRAVÉS DO... TEATRO!!!!

Dende a clase de NATACIÓN levamos unhas semanas preparando a nosa obra de teatro.... que nervios!!!

Ademais de pasalo moi ben, entre outras moitas cousas aprendemos moito sobre a vida de Roberto... que mellor forma de facelo que tendo que aprender unha obra de teatro sobre a súa vida...non?

O outro día, Ledi preguntounos en clase:  "despois de tanto traballar ca obra... que sabemos agora sobre a vida de Roberto?". E nos, fomos contado o seguinte: 

- "Naceu en Santiago de Compostela, xusto cando morreu Castelao en Buenos Aires".

- "Morreu con 52 anos dunha enfermidade". Alguén dicía que en 1950... pero logo lembramos que ese foi o ano no que naceu!!!

- "Quería ser director de cine, ademais de dedicarse ao teatro."

- "Traballou nunha empresa de coches".

- "Tivo que enfrontarse a un político... por defender o teatro galego!".

- "Tamén traballou na Televisión de Galicia".

- "En 1977 despedírono do banco onde traballaba"."E grazas a iso, dedicouse só a facer teatro".

- "Montou o Grupo de Teatro Antroido, e o Centro Dramático Galego".

- "Grazas a el temos teatro, cine e tele en galego en Galiza".

- "Casou tres veces. A primeira vez cunha actriz, Laura Ponte e a última vez con Belén Quintáns, en 1992, coa que montou a compañía de teatro Teatro do Aquí". "A súa segunda muller tamén era actriz e morreu dunha enfermidade". 

- "Escribiu moitas obras: Anxeliños, A burla do galo, Animaliños, Ruada das papas e do unto, Romance dos figos de ouro..."

- "Moitas veces levaba un gorro e un nariz de paiaso".

... E aínda sabemos algunha cousiña máis... pero se queredes que volo contemos... non teredes máis remedio que vir a ver a nosa obra na que actuamos ca clase de WATERPOLO. 

Dende 2º de EP non queremos deixar pasar a oportunidade de agradecer á todos os que nos axudáchedes a montar a obra: 

- A clase de WATERPOLO e a súa profe, EVA pola colaboración e preciosos decorados. Mención especial para Laura, a nai de Nuno polo seu "Peteiro".

- A Xan, pola súa música. 

- A Iño por toda a montaxe de escenario e luces.

MOITAS GRAZAS!!!! 

A NOSA IMAXE DE RVB

OBRA DE RVB

As nenas e nenos de 4º queremos falarvos sobre a obra de Roberto Vidal Bolaño.

Quixo que Galicia tivese un teatro propio, con argumentos  de nós. Inventou un xeito de facer “escea” e o seu traballo foi decisivo para poñer en marcha o teatro profesional galego.

RVB escribiu máis de vinte obras teatrais, e queremos nomealas tentando explicarvos algunhas características:

• Interese pola tradición galega, obras que beben do popular, no que se identifican costumes e tradicións da nosa cultura:

LAUDAMUCO, SEÑOR DE NINGURES,

ANTROIDO NA RUA,

 RUADA DAS PAPAS E DO UNTO

• Preferencia por persoaxes marxinais, xentes extravagantes e raras, obras nas que quería ensinarnos unha parte da realidade que habitualmente se ignora

INTEGRAL

SAXO TENOR

COCHOS

• Autocrítica social, fainos mirar de fronte os problemas propios do país

SEN IR MÁIS LONXE

ANXELIÑOS!

RASTROS

SEN IR MÁIS LONXE

• Querenza por situar a acción dramática nun tempo pasado,con conflitos que poden ser semellantes no noso presente

DOENTES

MAR REVOLTO

AS ACTAS ESCURAS

OS PAPALAGUI

• Forte pegada do cine, con videocreación, e alusións a películas

DÍAS SEN GLORIA

SAXO TENOR

RASTROS

• Metateatralidade, converte á espectadora en actriz activa

A OPERA DO PATACÓN

INTEGRAL

• Emprego constante da ironía

CAPRICE DES DIEUX

ANXELIÑOS!

CRIATURAS

ANIMALIÑOS

• Presenza da morte coma unha sombra que acompaña á vida das persoas:

BAILADELA DA MORTE DITOSA

•             Obras nas que o humor está moi moi presente:

TOUPORROUTOU DA LÚA E DO SOL

ROMANCE DOS FIGOS DE OURO

Non deixedes pasar a oportunidade de asistir a espectáculos no que se representen ou de lelas en papel...

Entrevista con Xosé Xoán Cabanas Cao

EXTRACTO DA ENTREVISTA DE 6º EP A XOSÉ XOÁN CABANAS CAO
 ( PIONEIRO NA PRODUCIÓN DE CINEMA EN GALEGO E AMIGO DE ROBERTO VIDAL BOLAÑO)

Como e cando coñeceches a Roberto Vidal Bolaño?

Pois estamos falando do 1984 en Compostela, a súa cidade. Eu entón traballaba na produtora de cine e televisión chamada Galaxia-CTV. Aquí foi cando comecei a tratalo con máis asiduidade, pois coñecíao de antes de cando Roberto estaba nunha anterior produtora de cinema chamada Equipo Lupa xunto con Euloxio Ruibal e Félix Casado, entre outros.

Que foi o que máis che chamou a atención del nese primeiro momento?

Era moi singular. O nariz de pallaso co que sae en moitas imaxes creo que era característico da súa personalidade. Aínda que non o tivese posto a min dábame a sensación de que sempre o levaba con el. Para moita xente podía parecer arisco, distante ou incómodo pero iso era unha apariencia externa, porque para os que tivemos a sorte de tratalo persoalmente era moi tenro. Destacaría tamén que era moi áxil de pensamento, moi intelixente e moi curioso.

¿En que momento da túa vida o trataches máis?

Cando tivemos un trato máis continuado foi cando fixemos a película “Novo de Parmuíde” baseada nun relato dunha serie de contos de Álvaro Cunqueiro  incluídos nos libros de “Os outros feirantes” e “Escola de menciñeiros”. Roberto dirixiu a adaptación cinematográfica. Os dous anos que estiven en Santiago estábamos moi cercanos porque ademáis nesa época Roberto, na mesma produtora, tamén dirixía aos actores de dobraxe de filmes ao galego para a TVG. Foi un tempo de vérnonos prácticamente a diario. Despois seguimos véndonos porque tiña unha grande empatía con el.

Que rasgos destacarías da súa personalidade?

O outro día o seu fillo Roi dixo algo que me pareceu moi acertado e moi definitorio da personalidade de Roberto. Dixo que hoxe Roberto sería un “indignado con dignidade”. Eu persoalmente, destacaría tamén o seu compromiso co que facía, o seu rigor e entrega. Era moi serio e traballador. Tiña un sentido da honradez e da xustiza moi acusados. Isto podedes atopalo na súa obra, a defensa dos desfavorecidos é unha constante. A el sempre o atopabas do lado dos máis débiles e nisto eu tamén tiña unha grande afinidade con el. Non dubidaba en enfrontarse aos poderosos na defensa destes ideais aínda que lle trouxese problemas como lle aconteceu nalgún momento.

Sabes cales eran as súas grandes afecións?

Roberto era un artista; ARTISTA, así, con letras destacadas. Como artista que era, tiña un especial talento para captar aspectos da realidade que a outras persoas podían pasarlle desapercibidos. Entón, a esa sensibilidade especial, se lle xuntas ademais a capacidade para expresalo que posuía Roberto, atópaste con que facía de todo: escribía, actuaba, dirixía, iluminaba ... Pero sen dúbida, a súa grande paixón foi o cinema. Quixo ser director de cine, irse a Madrid a estudar cine, pero tivo que traballar dende moi novo e cando xa tiña as condicións para ir, esa escola de cinema pechou. Fixádevos que Roberto partiu dunha situación económica difícil e tivo que facerse a si mesmo con moito esforzo, o cal aínda fai máis admirable a súa traxectoria e os seus logros. Non tivo a posibilidade de estudar que vos estades a ter e que vos animo a que aproveitedes.

Que pensas que era o que máis o enfadaba?

Enfadáballe absolutamente todo ... ja, ja, ja (ri a gargalladas). Era moi sensible ao que acontecía ao seu arredor, e como xa vos dixen, aos abusos contra os máis desfavorecidos. Cando vía a estulticia, a inxustiza que nos rodeaba, collía uns cabreos bestiais, unha cousa tremenda! Toda esa carraxe que lle producían eses abusos dos poderosos alimentaba despois a súa obra. El despois trasladaba artisticamente todo ese tipo de “tropelías” para que a sociedade reflexionara sobre elas. A súa obra tiña unha función moi didáctica. Iso é un artista comprometido.

Que lle facía especialmente feliz?

Eu creo que o que lle facía especialmente feliz, fóra da paixón de facer cine que non puido completar como el quixera, era escribir, máis que actuar, aínda que nunca llo preguntei directamente. Aí penso que atopaba unha canle, unha saída a esa necesidade de ser autor, de crear, de cambiar para mellor a sociedade.

Sabes cales eran as súas películas favoritas?

Vos empregades habitualmente a palabra “favorito”, seino pola miña filla pois tamén o fai ... Pois teño que confesarvos que eu non son capaz de elixir unha soa película, a miña “favorita”. Entón se non son capaz de elixir a miña, menos a de Roberto ... Sei o tipo de cinema que lle apaixoaba; podería falarvos de directores como Orson Welles, Luchino Visconti, Ingmar Bergman e moitos máis dos que falabamos e que a vós polo de agora non vos din moito.

Que creadores teatrais o influíron máis?

Sen dúbida nomearía ao señor do que vos fixen unha caricatura cando entrei na aula: Don Ramón María del Valle Inclán. O seu teatro do esperpento foi unha grande influencia para Roberto. Esa representación distorsionada ou descolocada da realidade, o humor crítico ...

Tiña un forte compromiso coa lingua galega e a cultura galega: de onde cres que viña ese compromiso?

Ten moito que ver co que vos contaba antes da súa personalidade e o compromiso cos desfavorecidos. O galego como lingua desprezada polas clases máis pudientes, polas “élites”. El quería demostrar que co galego se pode estar no mundo: que podes traballar, amar, vivir en galego. Tiña un compromiso enorme coa lingua galega, a lingua do pobo, non o podedes imaxinar ata que punto. Quería que se empregase o galego en tódalas linguaxes: a teatral, o cinema ...

Como cres que lle gustaría que o lembrásemos?

Eu penso que podería ser así, (sinalando a  caricatura-debuxo co nariz de pallaso). Como unha persoa comprometida co seu tempo pero que soubo reflectir ese compromiso con sentido do humor, con retranca, ¿sabedes o que é a retranca?

MOITAS GRAZAS XOSÉ XOÁN!!!

Poderías dicirnos un recordo especial que gardes del?

Pois gardo especial recordo do traballo que fixemos na película “Novo de Parmuíde”. Especialmente tamén porque a raiz dese proxecto, que si puidemos materializar, entre os dous argallamos unha historia, que por desgraza non puidemos levar adiante, que era unha serie baseada nos contos de Álvaro Cunqueiro que vos contaba no inicio. Foi un proxecto no que traballamos cóbado con cóbado o de que estaba moi orgulloso pois sería un xeito de dar a coñecer Galiza internacionalmente cun traballo colectivo do sector audivisual que  adaptaría eses contos para tv.

LUGARES ONDE VIVIU

NACEU EN SANTIAGO EN 1.950.

ALGÚNS DOS MELLORES VERÁNS PASOUNOS EN BAIO.

REAPRTÍA POR SANTIAGO RECAMBIOS PARA COCHES.

ACTUOU EN LUGARES COMO RIBADAVIA, VIGO E MARÍN.

REPRESENTOU O "ENTROIDO NA RÚA" EN O GROVE.

REPRESENTA "MAR REVOLTO" NO TEATRO ROSALÍA DE CASTRO.

EN 2002 DA UNHA CONFERENCIA EN CIUDAD RODRIGO.

ECONOMÍA E PENSAMENTO NA ÉPOCA DE ROBERTO VIDAL BOLAÑO

John Maynard Keynes (1883-1946). As súas teorías naceron no momento en que E.U. e Europa atopábanse baixo o impacto da crise do 1929. Entón xurde a revolución Keynesiana como solución a esta crise xa que os neoclásicos non tiñan resposta ou unha solución inmediata ao problema que se presentou. Un aspecto importante da crise, é que o capitalismo ten períodos de ciclos económicos, onde se resalta que despois de ter un auxe, ven unha contracción, sendo unha etapa do ciclo. O propósito central das teorías keynesianas foi crear un modelo macroeconómico que explicase unha economía monetaria moderna. Keynes non estaba de acordo en que a redución de salarios aumente a facilidade  para obter emprego.  Keynes dentro da súa teoría propón o aumento no gasto público porque isto se  traduce na xeración de empregos, ademais resalta a importancia da intervención do Estado. Este modelo é chamado o Estado de benestar.

A ECONOMÍA EN GALIZA NA 2ª METADE DO SÉCULO XX

O final da autarquía e a expansión dos sesenta, 1959-1973

Coa aplicación do Plan de estabilización, o réxime franquista modificou en parte a súa política autárquica ou de autosuficiencia, polo que mellorou a economía española e galega nos anos 60, que tivo unha grande capacidade de aproveitamento das condicións favorables do mercado exterior, antes desaproveitadas polas limitacións que impuxeron a política de a rixidez intervencionista no anos 40 e 50. Este aproveitamento tradúxose nunha forte expansión entre 1960 e 1974.

A década dos 60 caracterizouse en Galiza pola desagrarización, a urbanización e a   asalarización.

Dun lado, polo crecemento da economía e, do outro, polo gran cambio estrutural operado. Resultaron transformacións semellantes ás acontecidas no conxunto de España, pero aquí presentaron ritmos e escalas diferentes. As mudanzas relacionadas co crecemento mantiveron tan so unha importancia relativa na medida en que únicamente permitiron recuperar o terreo perdido tras a guerra civil. Os cambios estructurais máis significativos afectaron ao tamaño do sector primario. 

Labregos facendo a sega

Segundo Carmona, os galegos deixaron de traballar na agricultura para ocuparse na industria  e nos servizos (desagrarización). Ao tempo, renunciaron á aldea para vivir e traballar na cidade ou na vila  (urbanización) e, por último, abandonaron o traballo por conta propia e pasaron a depender dun traballo para outros (asalarización).

Factoría de Astano en Fene

Así foi que pasamos dun sector primario que daba ocupación ao 65,3% de la poboación activa en 1930 a un 18,6% no 1999. Se excluímos a pesca, que se mantivo constante nun 4%, podemos concluír que Galiza deixou de ser un país agrario.

A crise do petróleo e a inserción de Galiza na economía globalizada, 1974-2000

A recesión dos setenta e primeiros oitenta resultou especialmente grave para Galiza. Isto non derivou tanto da incidencia dos prezos enerxéticos e das materias primas —a comunidade mantiña unha baixa dependencia enerxética e dispoñía en gran medida de materias primas propias—, como da caída da demanda de emprego en Europa e a fin da emigración. A isto hai que engadirlle a expulsión da flota de altura nos caladeiros tradicionais —ampliación progresiva en todos los países das augas territoriais— e a ruina do sector da construción naval exportadora, actividades fundamentais e cuxas debilidades se manifestaron nos 70 e primeiros 80.

A acelerar e ampliar os efectos anteriores contribuiu a entrada de España, a mediados dos 80, na Comunidade económica europea, cun impacto especial sobre os sectores máis tradicionais e maduros, pero tamén sobre os máis diversificados e modernos. Entre os primeiros, situábanse os astaleiros e a agroindustria, traballosamente desenvoltos nos sesenta. 

Folga dos traballadores de ASTANO

Os astaleiros civís, absorbidos durante a crise dos setenta polo Estado, foron obrigados a deixar de construír navíos convencionais e o protocolo que asinou España coa CEE únicamente prevía a construción de plataformas mariñas e estruturas similares.

Isto supuxo a perda de milleiros de postos de traballo directos e indirectos.

Manifestación en defensa do agro

Polo que respecta a agroindustria, a produción láctea foi sometida ao sistema europeo de cotas, que en lugar de servir para estimular ao sector con vistas a unha maior competitividade, evitou a competencia co leite francés hexemónico.  

Tenda de Zara

Houbo empresas galegas que se adaptaron mellor ás regras de xogo da globalización. Empresas como as que conforman o grupo INDITEX, con sede en Arteixo e que integraba vertical e horizontalmente a 263 sociedades en 74 países a finais do 2009, cunha cifra de negocio que superaba os 11 mil millóns de euros.

Supermercado de Gadisa

Outros exemplos son o grupo GADISA, a cooperativa COREN ou os grupos configurados arredor das multinacionais Pescanova e Zeltia.